Gorzelnia położona jest w zachodniej części wyspy na brzegu zatoki Loch Indaal, w odległości około 34 km od Lagavulin. Nazwa „bruch'ladi" oznacza „zbocze górskie nad brzegiem morza".
Destylarnia została założona w 1881 roku przez trzech braci: Johna, Roberta i Williama Harvey’ów. Ich założeniem było stworzenie gorzelni nowoczesnej, stosującej rewolucyjne jak na ówczesny czas rozwiązania technologiczne. Mimo szczerych chęci, ogromnego zapału oraz finansowego wsparcia ojca – znanego gorzelnika z Glasgow, inwestycja nie przyniosła jednak długoterminowego sukcesu.
W 1929 roku zakład zamknięto, a po śmierci Williama w 1935 roku ostatecznie sprzedano. Nabywcą Bruichladdich został Joseph Hobbs (przyszły właściciel Ben Nevis), który zarządzał destylarnią do 1952 roku. Po dwukrotnej zmianie właścicieli, w 1968 roku gorzelnię zakupiła firma Invergordon Distillers, która zainstalowała dwa dodatkowe alembiki i zwiększyła produkcję. W międzyczasie Invergordon została przejęta przez spółkę Whyte & Mackay, która w 1995 roku zdecydowała się ponownie zamknąć destylarnię.
Po 5 latach przestoju gorzelnię za 6 mln funtów zakupiła prywatna firma dystrybucyjna Murray McDavid. Kierownikiem produkcji został były pracownik Bowmore – Jim McEwan, który dzięki swoim innowacyjnym pomysłom przywrócił destylarni od dawna oczekiwany blask. Po przebudowie zakładu, w 2001 roku wznowiono produkcję zachowując jednak stare urządzenia. 2 lata później uruchomiono linię do butelkowania, dzięki czemu Bruichladdich jako jedyna wtedy destylarnia na Islay mogła pochwalić się zlokalizowaniem całego procesu produkcyjnego na miejscu.
W związku z tym, że destylarnia została zakupiona wraz z zawartością magazynów, gdzie znajdowało się około 1 mln litrów destylatu dojrzewającego w beczkach bardzo słabej jakości, McEwan zdecydował się na przelanie całego spirytusu do nowych beczek. Często beczek po winach nie stosowanych do tej pory w dojrzewaniu whisky: Château d’Yquem, Château Latour, Château Lafite, Château Mouton Rothschild, Château Haut-Brion, Pétrus, Rivesaltes, Rioja Gran Reserva lub Syrah. Umożliwiło to wypuszczenie na rynek wielu specjalnie „finishowanych” i limitowanych edycji whisky.
Kolejnym przełomem było rozpoczęcie produkcji 3 różnych rodzajów whisky, wytwarzanych ze słodu o różnym stopniu zatorfienia: nietorfowanego (ok. 2 ppm) – Bruichladdich, torfowanego (ok. 40 ppm) – Port Charlotte oraz silnietorfowanego (do 169 ppm) – Octomore.
Destylarnia została założona w 1881 roku przez trzech braci: Johna, Roberta i Williama Harvey’ów. Ich założeniem było stworzenie gorzelni nowoczesnej, stosującej rewolucyjne jak na ówczesny czas rozwiązania technologiczne. Mimo szczerych chęci, ogromnego zapału oraz finansowego wsparcia ojca – znanego gorzelnika z Glasgow, inwestycja nie przyniosła jednak długoterminowego sukcesu.
W 1929 roku zakład zamknięto, a po śmierci Williama w 1935 roku ostatecznie sprzedano. Nabywcą Bruichladdich został Joseph Hobbs (przyszły właściciel Ben Nevis), który zarządzał destylarnią do 1952 roku. Po dwukrotnej zmianie właścicieli, w 1968 roku gorzelnię zakupiła firma Invergordon Distillers, która zainstalowała dwa dodatkowe alembiki i zwiększyła produkcję. W międzyczasie Invergordon została przejęta przez spółkę Whyte & Mackay, która w 1995 roku zdecydowała się ponownie zamknąć destylarnię.
Po 5 latach przestoju gorzelnię za 6 mln funtów zakupiła prywatna firma dystrybucyjna Murray McDavid. Kierownikiem produkcji został były pracownik Bowmore – Jim McEwan, który dzięki swoim innowacyjnym pomysłom przywrócił destylarni od dawna oczekiwany blask. Po przebudowie zakładu, w 2001 roku wznowiono produkcję zachowując jednak stare urządzenia. 2 lata później uruchomiono linię do butelkowania, dzięki czemu Bruichladdich jako jedyna wtedy destylarnia na Islay mogła pochwalić się zlokalizowaniem całego procesu produkcyjnego na miejscu.
W związku z tym, że destylarnia została zakupiona wraz z zawartością magazynów, gdzie znajdowało się około 1 mln litrów destylatu dojrzewającego w beczkach bardzo słabej jakości, McEwan zdecydował się na przelanie całego spirytusu do nowych beczek. Często beczek po winach nie stosowanych do tej pory w dojrzewaniu whisky: Château d’Yquem, Château Latour, Château Lafite, Château Mouton Rothschild, Château Haut-Brion, Pétrus, Rivesaltes, Rioja Gran Reserva lub Syrah. Umożliwiło to wypuszczenie na rynek wielu specjalnie „finishowanych” i limitowanych edycji whisky.
Kolejnym przełomem było rozpoczęcie produkcji 3 różnych rodzajów whisky, wytwarzanych ze słodu o różnym stopniu zatorfienia: nietorfowanego (ok. 2 ppm) – Bruichladdich, torfowanego (ok. 40 ppm) – Port Charlotte oraz silnietorfowanego (do 169 ppm) – Octomore.
W 2010 roku uruchomiono destylację ginu Botanist, którego składnikiem są rośliny rosnące na Islay.
Dzięki tym zabiegom Bruichladdich 3-krotnie uzyskała tytuł „Distillery of The Year” a 4-krotnie „Innovator of The Year” oraz znacznie zwiększyła swoją wartość. W 2012 roku gorzelnię za 58 mln funtów odkupiła firma Rémy Cointreau.
Dzięki tym zabiegom Bruichladdich 3-krotnie uzyskała tytuł „Distillery of The Year” a 4-krotnie „Innovator of The Year” oraz znacznie zwiększyła swoją wartość. W 2012 roku gorzelnię za 58 mln funtów odkupiła firma Rémy Cointreau.